[0249C]
|
Hunc enim statum aeternitati censendum, quae summum magnum [0249C] Deum efficiat, dum hoc est in Deo ipsa, atque ita et caetera; ut sit Deus summum magnum, et forma, et ratione, et vi, et potestate.
|
[0265A]
|
O Deum majorem, cujus tam magnum opus non potuit inveniri, quam in homine dei minoris!
|
[0421A]
|
XXVII, 1): Illa die superducet Dominus Deus machaeram sanctam, magnam et fortem, Christum scilicet suum, in draconem illum colubrum magnum et tortuosum, et interficiet eum illa die.
|
[0250A]
|
Ergo unicum sit necesse est, quod fuerit summum magnum, par non habendo, ne non sit summum magnum.
|
[0254A]
|
Ita ego non nomini Dei, nec sono, nec notae nominis hujus, summum magnum in Creatore defendo, sed ipsi substantiae, cui nomen hoc contingit.
|
[0253B]
|
Nam et in illo deo potiore periclitari poterit summum magnum, si depretiari capit in Creatore.
|
[0250A]
|
Non aliter Deus, nisi summum magnum; nec aliter summum magnum, nisi parem non habens; nec aliter parem non habens, [0250B] nisi unicus fuerit.
|
[0254B]
|
Id ergo summum magnum quod Deo adscribimus ex substantiae lege, non ex nominis sorte, contendimus ex pari esse debere in duobus, qui ea substantia constant qua Deus dicitur: quia in quantum dii vocantur, id est summa magna, substantiae scilicet merito innatae et aeternae, ac per hoc magnae et summae, in tantum non possit summum magnum minus et deterius alio summo magno haberi.
|
[0253B]
|
Nega deum, quem dicis deteriorem: nega summum magnum, quem credis minorem.
|
[0252C]
|
Nam, dum defendimus Deum summum magnum unicum credi oportere, excludentes ab eo parilitatem, tamquam de duobus paribus de his retractavimus: nihilominus tamen, docendo pares esse non posse secundum summi magni formam, satis confirmavimus duos esse non posse.
|
[0251B]
|
Ineluctabilis iste complexus in hoc sententiam constringit, aut negandum Deum esse summum magnum, quod nemo patietur sapiens, aut nulli alii communicandum.
|
[0249B]
|
Quantum humana conditio de Deo definire potest, id definio quod et omnium conscientia agnoscet: Deum, summum esse magnum, in aeternitate constitutum, innatum, infectum, sine initio, sine fine.
|
[0250A]
|
Proinde Deus cum summum magnum sit, recte veritas nostra pronuntiavit: Deus, si non unus est, non est.
|
[0518A]
|
Sacramentum hoc magnum est.
|
[0250B]
|
Certe quemcumque alium Deum induxeris, non alia poteris eum forma tueri Deum, quam ut et illi proprium divinitatis adscripseris, sicut aeternum, ita et summum magnum.
|
[0249C]
|
Cum de isto conveniat apud omnes (nemo enim negabit Deum summum magnum quid esse, nisi qui poterit Deum imum, modicum quid, e contrario pronuntiare, ut Deum neget auferendo quod Dei est), quae erit jam conditio ipsius summi magni?
|
[0250A]
|
Nempe ut nihil illi adaequetur, id est, ut non sit aliud summum magnum: quia, si fuerit, adaequabitur, et si adaequabitur, non erit jam summum [0250A] magnum, eversa conditione, et, ut ita dixerim, lege quae summo magno nihil sinit adaequari.
|
[0254A]
|
Hanc inveniens solam innatam, infectam, solam aeternam et universitatis conditricem; non nomini, sed statui, nec appellationi, sed conditioni ejus summum magnum et adscribo et vindico.
|
[0250A]
|
Non quasi dubitemus esse Deum, dicendo: Si non unus, non est; sed quia quem confidimus esse, id eum definiamus esse quod si non est, Deus non est, summum scilicet magnum.
|
[0253A]
|
Conveniens enim et quodammodo injecta manu detinens adversarii sensum non negantis Creatorem Deum, justissime praescribo illi diversitati locum non esse inter eos qui ex aequo deos confessus, non potest facere diversos: non quia non et homines licet sub eadem appellatione diversissimos esse, sed quia deus non erit dicendus, quia nec credendus, nisi summum magnum.
|
[0249C]
|
Nempe ut nihil illi adaequetur, id est, ut non sit aliud summum magnum: quia, si fuerit, adaequabitur, et si adaequabitur, non erit jam summum [0250A] magnum, eversa conditione, et, ut ita dixerim, lege quae summo magno nihil sinit adaequari.
|
[0250B]
|
Duo ergo summa magna quomodo consistent, cum hoc sit summum magnum, par non habere?
|
[0253C]
|
Respondebo et stulto, qui nec hoc recogitaverit, ne tantumdem et in deum Marcionis possit retorqueri ut et illum deum, nec ideo tamen summum magnum probatum, sicut nec angeli aut homines Creatoris.
|
[0370A]
|
IX, 1-2): Hoc primum bibito , cito facito, regio Zabulon, et terra Nepthalim, et caeteri qui maritimam ad Jordanem , Galilaea nationum, populus [0370A] qui sedetis in tenebris, videte lumen magnum; qui habitatis terram, sedentes in umbra mortis, lumen ortum est super vos.
|
[0250A]
|
Non aliter Deus, nisi summum magnum; nec aliter summum magnum, nisi parem non habens; nec aliter parem non habens, [0250B] nisi unicus fuerit.
|
[0506A]
|
Non enim magnum, si spiritus Dei carnem remediaret; sed si caro consimilis peccatrici, dum caro est, sed non peccati.
|
[0251A]
|
Quid nunc, si nec inter reges plurifarium videri potest summum magnum, sed unicum et singulare; apud eum scilicet qui rex regum ob summitatem magnitudinis et subjectionem caeterorum graduum, quasi culmen dominationis excipitur?
|
[0253A]
|
Cum ergo summum magnum cogatur agnoscere quem Deum non negat, non potest [0253B] admitti ut summo magno aliquam adscribat diminutionem, qua subjiciatur alii summo magno: desinit enim, si subjiciatur.
|
[0250A]
|
Ergo unicum sit necesse est, quod fuerit summum magnum, par non habendo, ne non sit summum magnum.
|
[0375C]
|
Imo, quid magnum praestitit tui Christi verbum?
|
[0406A]
|
Denique nihil magnum, si fidem sanguini praeposuit, quem non habebat.
|
[0249B]
|
Hunc enim statum aeternitati censendum, quae summum magnum [0249C] Deum efficiat, dum hoc est in Deo ipsa, atque ita et caetera; ut sit Deus summum magnum, et forma, et ratione, et vi, et potestate.
|
[0250A]
|
Porro, summum magnum unicum sit necesse est.
|
[0488B]
|
Magnum argumentum Dei alterius, permissio omnium obsoniorum, adversus Legem; quasi non et ipsi confiteamur Legis onera dimissa, sed ab eo qui imposuit, qui novationem repromisit; ita et cibos qui abstulit, reddidit, quod et a primordio praestitit.
|
[0251B]
|
Adeo etsi in disperso multifariam videtur summum magnum, suis viribus et sua natura et suo statu unicum est.
|
[0254B]
|
Id ergo summum magnum quod Deo adscribimus ex substantiae lege, non ex nominis sorte, contendimus ex pari esse debere in duobus, qui ea substantia constant qua Deus dicitur: quia in quantum dii vocantur, id est summa magna, substantiae scilicet merito innatae et aeternae, ac per hoc magnae et summae, in tantum non possit summum magnum minus et deterius alio summo magno haberi.
|
[0269B]
|
I, 14): Neomenias vestras, et sabbata, et diem magnum non sustineo: ferias et jejunium, et dies festos vestros odit anima mea.
|
[0254A]
|
Et ideo quia deus jam vocari obtinuit substantia cui adscribo, nomini me adscribere putas; quia necesse est per nomen ostendam cui adscribam substantiae; scilicet qua constat qui Deus dicitur, et summum magnum ex substantia, non ex nomine deputatur.
|
[0444B]
|
Nam et magnum ait intercedere regiones istas profundum, et transitum utrinque prohibere.
|
[0405A]
|
Propheten facilius existimantes, licet magnum aliquem, utique tamen natum.
|
[0251A]
|
Rex enim, etsi summum [0251A] magnum est in suo solio usque ad Deum, tamen infra Deum: comparatus autem ad Deum, excidet jam de summo magno translato in Deum.
|
[0477A]
|
I, 14): Neomenias vestras et sabbata et diem magnum non sustinebo: jejunium et ferias et caeremonias vestras odit anima mea; et per Amos (Am.
|